«و أما حق رعیتک بملک النکاح فأن تعلم أن الله جعلها سکنا
و مستراحا، و أنسا و واقیة، و کذلک کل واحد منکما یجب أن یحمد الله علی صاحبه، و یعلم أن ذلک نعمة منه علیه، و وجب أن یحسن صحبة نعمة الله، و یکرمها و یرفق بها، و ان کان حقک علیها أغلظ، و طاعتک بها الزم فی ما أحببت و کرهت، ما لم تکن معصیة، فان لها حق الرحمة، و المؤانسة، و موضع السکون الیها قضاء اللذة التی لا بد من قضائها، و ذلک عظیم، و لا قوة الا بالله..».
«و اما حق همسری که زیر دست توست آن است که بدانی خداوند متعال او را وسیلهی آرامش و آسایش و انیس و مونس و نگهدارندهی تو (از انحراف) قرار داده است و همچنین هر یک از شما زن و شوهر باید به خاطر وجود همسرش خدا را شکر کند و بداند که این نعمت از جانب اوست، و باید با نعمت خدا داده خوشرفتاری کند و آن را گرامی دارد و با وی مدارا کند، هر چند که حق تو بر همسرت دشوارتر و اطاعت او از تو در تمام کارهایی که تو از او بخواهی و یا نخواهی لازمتر است، تا وقتی که خواستهی تو معصیت خدا نباشد او باید فرمان تو را ببرد، با این همه همسر، حق نوازش و همدمی و جایگاه آرامش دارد، جایگاه بر آوردن لذتی که تو ناگزیر از آنی و این حق بزرگی است. هیچ نیرو و توانی جز به خدا نیست.»
امام علیهالسلام نسبت به کسی که زنی را به همسری گرفته و به وی سرپرستی و تعهدی دارد، توصیه فرموده است تا با وی به مهر و احسان رفتار کند و با وی مدارا نماید و باید بداند که آنچه از وی بهره برداری میکند نعمتی است از جانب خدای متعال پس باید این نعمت را پاس بدارد و رعایت کامل آن را بنماید.
